Sinds het overlijden van mijn moeder heb ik min of meer voor mijn vader gezorgd. Hij heeft altijd nog ‘op zich zelf’ gewoond wat naar mijn idee best goed ging. Wel miste hij zijn vrouw enorm na die 69 jaar samen en in de acht jaar alleen is dat gemis alleen maar meer geworden.
Regelmatig kookte ik voor hem en indien mogelijk heb ik hem mee genomen voor een wandeling, bezoek aan mijn homeopaat, groothandel ,naar zijn zus,  naar zijn dochter, waar we altijd een dagje uit van maakten en ook naar bijvoorbeeld Ikea of een andere gelegenheid. Ook zijn we een keer of acht naar Oostenrijk geweest om daar te genieten van de omgeving en wandelingen maken  in de natuur.
Een sterk gestel had hij. In het hotel waar we het laatst verbleven kreeg hij een schnapps om te ‘vieren’ dat hij de Wolfsklamm op gelopen was. Volgens de eigenaresse was dit toch een zeldzame prestatie voor iemand van 92 jaar.
Humor had hij nog steeds, als we over de Voorstraat of de markt liepen werd er wel eens gevraagd of wij familie waren dan zei ik: Dat is mijn oudste broer, kun je dat zo goed zien? Dan moest hij lachen, maar verklikte de boel gelijk door te zeggen dat hij mijn vader was.

Ooit hadden mijn ouders eens een klein stukje grond achter hun huis in het centrum gekocht van de gemeente. Om er in te komen moesten we door het raam  een kort laddertje van een anderhalve meter laten zakken, van een deur en een buiten trap is het nooit gekomen.
Op zijn 93e is hij eens vergeten dat laddertje  terug binnen te halen. De dag erna is hij in de dakgoot geklommen om de goot te vegen. Een buurman wees hem toen op het vergeten laddertje waarop va antwoordde:  “Heb ik expres gedaan voor het geval ik uit de goot val, dan kan ik makkelijker weer naar binnen.”

Op de Voorstraat lopend kwamen we zijn buurvrouw van 78 tegen, dik ingepakt tegen de kou. Sjaal, handschoenen en een dikke muts ontbraken niet. Mijn vader heeft zijn jas tot boven dicht geknoopt maar had sjaal noch handschoenen aan en ook geen pet op.
“Dag Maarten”, begroet ze mijn vader, ( de naam komt regelmatig voor in onze familie ) “koud vandaag, moet jij niet wat dikkers aan trekken", zei ze bezorgd, "zo vat je nog  kou.” Va mompelt als antwoord iets als: “s Winters als het vriest is het pas koud.”
Toen we weer verder liepen zei pa: “Die jonge mensen kunnen tegenwoordig ook nergens meer tegen.”
 
Bij de koffie vroeg hij eens of ik er een koekje bij wilde. Ik antwoordde bevestigend waarop hij uit een kastje de koektrommel pakte; de trommel bleek leeg.
“Ik heb gisteren toch koek en brood gehaald bij de grootgrutter, waar heb ik dat nou gelaten?”, vroeg hij mompelend aan zich zelf. In gedachten gaat hij bij zichzelf na waar zijn boodschappen kunnen zijn:
“…Ik kom thuis, trek mijn schoenen en jas uit, ga naar boven, ruim de boodschappen op, ruim mijn tas op in de kast…Ik snap het niet.”
Ik begon ook te zoeken, om te beginnen pakte ik zijn tas…
 
De laatste tijd veranderde hij, viel te pas en onpas in slaap, was stiller en drong bij mij aan om met een vriend een vaar-vakantie te gaan houden in plaats van met hem. In het begin weigerde ik, ik wilde hem zo niet alleen laten en hem meenemen op het vaartuig dat hij zelf vijftig jaar geleden gebouwd had. Maar toch, na aandringen besloot ik om toch weg te gaan en hem alleen te laten. Nou ja, niet geheel alleen. Mijn zoon ging ook vaak bij opa langs en kookte ook regelmatig voor hem en die beloofde mij nog iets vaker bij opa langs te gaan. Erg lief.

De dag voor mijn vertrek is va nog mee geweest naar mijn homeopate, hij kon het goed met haar vinden en beiden mochten elkaar wel. Later zei ze: “Het leek of hij afscheid nam toen jullie weg gingen, hij was en deed  ‘anders’ dan anders”. Zo ook bij zijn zusje van 88 waar wij regelmatig even heen gingen en ook die zelfde laatste week nog even waren. Deze keer kreeg ze een kus van hem terwijl hij normaal altijd even zijn hand op haar schouder of rug legde bij het afscheid.
Die laatste dag ben ik einde middag nog met mijn vriend/ collega even bij hem geweest , een kop thee gedronken en een praatje gemaakt. Alles heel gewoon.
Die avond heb ik de motor nog even nagezien en gestart, alles puik in orde.

De volgende dag bij vertrek om negen  uur wilde het  53 jarige machien  niet starten en een korte inspectie leverde eigenlijk niets op, alles was goed, maar toch, daarna deed hij het.
Om de verkeersbrug te openen gebruikte ik de marifoon om de brugwachter te vragen. Het zelfde verhaal als van de motor, het ding deed niets, maar na een beetje morrelen aan de draden werkte het weer.
Op de oude maas voor de Dordtse trein en verkeersbrug begon de motor te koken. De veerpont kwam bij het zien van de rookwolken al onze kant op, maar door snel handelen konden we ergens  aan leggen en de boel weer in orde krijgen.
Eenmaal door de bruggen op de Oude maas richting Europoort  kreeg ik door dat het motor vermogen maar halve kracht was en de motor temperatuur niet hoger dan 50 graden kwam. Vreemd allemaal,  54 jaar werkt alles goed nu niet meer.

Die avond rond 17.30 uur  belde mijn zoon…”Opa is overleden”.

Hij was ’s morgens gewone tijd  opgestaan, zijn ochtendpap gegeten, in zijn stoel gaan zitten met een kop thee en toen zijn 93 jaar en 6 maanden oude levensboek gesloten.
 
Het gaat je goed vader, bedankt voor alles. Mocht je haar weer zien: Groet mijn moeder van mij en veel geluk samen.