De verkoopster kijkt naar zijn voeten en tovert een lachje op haar gezicht. Je ziet haar denken: ‘Echt een man’.
 
Hij koop ze per paar, al jaren. Een uitstekende gewoonte vindt hij zelf, per stuk zijn ze wellicht niet eens te koop. Ze passen niet bij elkaar als je van twee enkele een stel maakt en omdat de pasvorm niet altijd gelijk is zitten ze ook niet lekker. Meestal is dat laatste meer het idee of een ‘begin gevoel’ dat na een paar passen wel weer weg is, maar toch.
 
Het begint ergens mis te gaan in de badkamer, in de wasmand, denkt Bram. Hij stopt ze niet per paar in het wasmachien, gewoon alle paren van de hele week in een keer samen met de rest van de was. Gekleurde en witte was apart, dat dan wel. Tellen doe hij ze ook niet want als je er twee in stopt moeten er ook twee uitkomen, is zijn simpele stelling. Als de was klaar is stop hij alles blindelings weer in de wasmand en brengt de mand naar boven om de boel uit te sorteren en te strijken.
Maar, verdraait als het niet waar is, vrijwel altijd ontbreekt er van de zes paar minimaal één, een van een paar. Bram heeft er in de kast al een paar die alleen liggen te zijn, te wachten op hun of een geschikte partner. Soms valt er nog een uit het dekbedovertrek of uit een broek, maar de meesten zijn weg en, vreemd genoeg, blijven weg.
 
Vandaag moest Bram noodgedwongen naar de winkel om een nieuw stel te halen. Donkerblauw met zwart vind hij nog kunnen, maar, zo als nu, zwart met grijs…dat valt teveel op.
 
Voorzichtig kijkt Bram naar de voeten van de verkoopster en er strijkt een lachje over zijn gezicht. Het kan altijd erger bedenkt hij, zij heeft helemaal geen sokken meer.