In het winkelcentrum is een rolpad, dat ding werkt en is het zelfde als een roltrap maar dan zonder treden.
De leuning draait net als het pad oneindig rond. Maar: De leuning draait iets sneller dan het pad.

Ik stap op het ding en sta vlak achter een vrouw met een verband om haar onderarm. Met mijn rechter hand vat ik de leuning. Langzaam maar zeker begin ik voorover te hellen, ik vraag mij af of ik kan blijven staan zonder mijn hand te verplaatsen tot ik boven ben.

Drie meter voor het eind lig ik bijna op het rolpad, ik moet loslaten. Of vallen, dat kan ook. Het gezicht van de vrouw vertoont een licht spottend lachje.
“Je moet drie stappen doen als je niet wil vallen.” Vertelt ze mij.
Mijn gezicht vertoont een licht spottend lachje als ik vraag: “U hebt ervaring?”
Nog steeds met een glimlach schudt ze zachtjes met haar hoofd en zegt: “Mannen! Net kinderen. Ik heb er ook een…”