We zijn bij Harm en Marian, en Ids, bezig geweest in het nieuwe huis dat ze gekocht hebben. Waterleiding en riool zijn vervangen en er is een kleine maar degelijke badkamer bij gemaakt.

In het voorjaar zijn de dakgoten aan de beurt.

‘We’ zijn Paul, mijn collega, en ik. Paul heb ik gekregen als hulpje,  nu is het al een aardige vakman aan het worden en we kunnen goed met elkaar overweg met als gevolg dat op het werk ongeveer alles bijna als vanzelf gaat.

Hij heeft het vak aardig onder de knie en probeert mij al aardig voorbij te streven. Soms is ie dan een beetje ‘brutaal’. Zoals die keer dat ik iets deed wat niet lukte en ook niet goed was. Eerst staat hij hoofdschuddend toe te kijken om het dan van mij over te nemen. Daarbij sprak hij één woord: ‘Klootje’. Dat is niets kwalijks, het is vriendelijk bedoeld. Het klinkt heel gewoon, vriendelijk, op een plaag toontje van: ‘Geef maar even ventje, dat gesukkel kan ik niet aanzien, laat de meester maar even’, alsof het een  kinderspelletje is. Ik bedoel maar, we zeggen wel es wat, maar menen er niets van en  kunnen niet zonder elkaar. Nou ja, u begrijpt wel.

De moeder van Ids Had mij van de week wat te vertellen…De juf van ids had wat commentaar gehad op het gedrag van het ventje.

 In de klas waren twee meisjes die niet luisterden en steeds maar weer zaten te kletsen tijdens de les. Nadat de juf er voor de tweede keer wat van gezegd had, had Ids met zijn bekende luide stem gezegd: “Stil nou eens, een pleiste' doo' je koffie of een nietje in je lip.”

 Tja, dat kan niet natuurlijk.

 Op het schoolplein had Ids woorden met een ander jongetje over een onnozel kinderspelletje, het liep nogal hoog op bij die knapen. Toen ze weer in de klas zaten zou, volgens zeggen, dat jongetje nog wat tegen Ids gezegd hebben waarop Ids reageerde door zijn vuistjes omhoog te steken en te zeggen: “Dik lippie of voo' de tweede keer wisselen”.

 Ook niet netjes natuurlijk.

 En toen…Tja, de juf liet op vrijdag haar koffie kopje, met koffie er in, vallen. Behulpzame Ids was opgestaan om te helpen de scherven op te ruimen. Toen zou hij tegen de juf iets hebben gezegd dat de juf niet op waarde wist te schatten en het kereltje de klas uit stuurde.

En nu krijg ik de schuld van Marian.

En Paul?, die laat zich niet zien natuurlijk. De kloot.