Ik sta bij het tuinhek het bezoek uit te zwaaien. Juist dan komt aan het eind van de straat
mijn buurjongen aan fietsen. Van zijn vader heb ik al gehoord dat hij op nieuwjaarsdag erg dom is geweest ondanks alle waarschuwingen op school en thuis. Het is nou eenmaal een kleine ondernemer van aard die altijd weinig gevaar ziet, zo’n kind moet gewoon veel leren van eigen ervaringen. Zo als nu.
“Hoi buurman” roept hij nog voor hij stilstaat.
“Hoi buurman”, groet ik terug.
We noemen elkaar altijd Buurman, al vanaf de eerste keer dat we elkaar zagen toen hij als kleine jongen van 6 jaar naast mij kwam wonen. Toen zei ik zo iets als: “leuk dat jij mijn nieuwe buurman wordt”. Dat ik hem Buurman noemde vond hij op een of andere manier nogal indrukwekkend, vanaf die tijd is dat zo gebleven.
Met iets van trots houd hij zijn rechter hand omhoog zodat ik goed het verband kan zien wat er omheen zit. Hoewel ik het verhaal al in geuren en kleuren van zijn vader heb gehoord: reageer ik geschrokken en ontdaan en vraag bezorgd, “Wat is er gebeurd Jos!"
“nou, ik was bij Daniëlle op nieuwjaarsdag en toen…”
Hij had een niet geknald rotje gevonden met nog een lontje eraan. Hij had geen lucifers, Daniëlle wel en het lontje was erg kort gebleken…
“Ik weet nu wel wat Pappa bedoeld met dat vuurwerk gevaarlijk is.” zegt hij heel eerlijk . “Ervaring is de beste leermeester zei pappa.”
Zijn vader heeft de knaap bijna dood geknuffeld van schrik en op de goede afloop .
Van de buurman verder op, een gepensioneerd huisarts, hoorde ik dat hij veel geluk heeft gehad. Het zal nog wel even duren voor de pijn over is en hij zijn hand weer goed kan gebruiken.
“Ik kan wel begrijpen dat je moest huilen hoor Jos, dat zal erg zeer gedaan hebben”
“Neuu", mompelt de vent, "ik heb niet gehuild, het viel wel mee hoor, zo veel pijn had ik niet.”
Van zijn vader heb ik een iets ander , meer realistisch, verhaal gehoord dat ook meer aansloot op het geluid wat toen door de muur heen had geklonken, maar goed: Stoere jongens huilen niet, weet ik ook wel.