In het kort vertelt:

Het is alweer een jaar of zeven geleden dat ik bijna dood bij een klant voor de deur stond. Bijna dood: Ik was duizelig, draaierig toen ik uit de auto stapte en voor de deur, leunend tegen de post,  stond ik in een zee van hel helder wit licht en voor mijn gevoel zwevend. Ik kwam weer vrij snel bij, maar drie kwartier later bij de huisarts had ik nog maar een hartslag van dertig.
Een lang verhaal maak ik kort: Ik kreeg een Pace Maker.

Na dat de PM. Gezet  was  kreeg ik pas langzaam door wat er gebeurd was, dat het maar net op het randje was: Vertrekken naar boven of op deze platte aardse schijf  blijven.
Later viel mij pas op dat mijn gehoor tijdens mijn BDE , ik noem het maar even zo,  super goed was, dat ik de zuiging van een deur die geopend werd hoorde, dat ik de, het was herfst,  dorre bladeren over straat hoorde krassen alsof ze in mijn hoofd zaten.

Een tijdje later ging mijn hart i.p.v. langzamer juist  sneller kloppen, onregelmatig en bonkerig soms.  Eng om te voelen. Uiteraard ga je naar het ZH want daar, denk je, werken kundige die je wel kunnen helpen en genezen.  

Jammer, nee dus.

31 cardioversies, ( stroomstoten) twee Ablaties ( hart operaties) en een Ablatie met een PVI ( pulmonaal venen isolatie) weer even dood op de OK) . Man oh man en een  berg pillen die je moet slikken, ongewoon. En weet je: De pillen genezen niets, onderdrukken slechts,  met bijwerkingen die erger zijn dan de kwaal. Waar dan uiteraard ook weer pillen voor te koop zijn. Het meest gekke vind ik dat in de bijsluiters van Béta blokkers, die je hart rustiger moeten laten kloppen,  staat dat ze HARTRITMESTOORNISSEN  kunnen VEROORZAKEN…

Uiteindelijk, na zeven jaar, is er niets verandert, de invalide makende ritmestoornis is er nog steeds.
Invalide makend, wellicht wat kort door de bocht maar hoe noem ik het anders als je met een hartslag van 240 of 40 totaal uitgeput raakt en niets meer kunt?

Ik ben gaan lezen, veel lezen. Natuurlijke middelen als cayennepeper, kurkuma, honig met kaneel  en meer, kwamen bij mij op het menu. Cayenne had merkbaar resultaat  wat mij weer aanspoorde tot verder lezen. Honig met kaneel , goed voor soepele aderen . Mijn aderen zijn goed soepel en schoon voor een zestig jarige volgens een arts die onderzoek deed.

Na zes jaar tobben wisten ze met mij geen raad meer denk ik en werd naar een andere afdeling gestuurd aan de overkant van de rivier. Daar zit een jonge cardioloog die, zo ervoer ik dat, weer opnieuw wou beginnen  en zich zelf wilde bewijzen. Ik kreeg een medicijn dat beter of verbeterd was, dus niet vergelijkbaar met de ‘oude’. Je bent nieuwsgierig en slikt de zooi. Helaas, de bijwerkingen waren drie maal erger dan de kwaal. Ik kon niets meer doen, nog minder dan toen mijn hart 240 sloeg.
Enfin, na een hoop gezeur  werd ik het zat en door mijn eigenwijsheid niet zomaar te slikken wat werd voorgeschreven, werd de cardioloog het ook zat.

“Waarom komt u hier eigenlijk?” vroeg hij. Mijn antwoord was dat ik mij dat ook afvroeg  (oei!) want na zes jaar, 31 cardioversies en drie ablaties met een berg pillen heeft hij mij geen streep verder gebracht, niets genezen en zelfs niets  verbeterd.

Ik heb wel even uitgelegd dat ik met ‘u’ niet hem persoonlijk aanspreek maar het geheel

Hij keek mij even min of meer uitdrukkingloos aan, wilde zijn handen tot toeter maken wat hij toch maar niet deed en zei hard: “UW HART KLOPT TE SNEL!”. Daar kwam nog een verhaal over hartfalen achteraan en nog wat hel en verdoemenis die ik zou kunnen verwachten als ik niet…

Maar ja, u weet: ik ben eigenwijs...

“Ik weet dat het te snel klopt, daar kwam ik voor. Dat snelle  zal zo blijven tot er wat aan gedaan wordt. Of tot ik sterf.”  Weer keek hij mij aan en met zijn hand op mijn inmiddels erg dikke dossier zei hij: “Hier staat dat u regelmatig geen last had, dat we telkens de stoornis gestopt hadden.”

Dat klopte. Altijd als je een operatie of wat voor behandeling ook krijgt schrijft er iemand een briefje dat je in goede gezondheid het ZH hebt verlaten, ontslagen bent zo ze dat noemen.

Een of twee dagen zonder last noem ik geen genezing vertel ik hem en vraag netjes of hij 6 jaar wil delen door 31 en 3 = 34 operaties  waarop hij mij met ongeloof aan kijkt om zoveel brutaliteit. Rekenen doet hij niet, wellicht te gek om toe te moeten geven dat elke 2,11 maanden een operatie zonder resultaat te gek is. Hij zucht en zegt dat hij het absurd vindt dat ik niet  de door hem voorgeschreven medicijnen  slik, de, vierde,  voorgestelde Ablatie afwijs en hij het dus mijn eigen schuld vind dat ik nog steeds last heb.  Met de zelfde adem vervolgd hij: “Zal ik een ablatie plannen, in Rotterdam of in Maastricht?”
“Ik heb er al drie gehad zonder resultaat.” Antwoord ik, "Wat u doet is snijden in symptomen, geen oorzaak opzoeken dus alles wat u doet is in feite nutteloos. Stel u hebt een lekke band en gaat met die lekke band naar de garage, als ze daar de band alleen maar oppompen, bent u dan tevreden?" ...
"En weet u wat IK absurd vindt? , ik vind het absurd dat u telkens het zelfde wilt doen en dan toch een ander resultaat verwacht, dat is pas absurd.” ( uitspraak is niet van mij maar van ene meneer A. Eensteen)
“Een achtjarige opleiding volgen, zo als de uwe, waarin men nooit doordringt tot aan de essentie van het beroep is volledig waardeloos!” ga ik verder, beseffend dat ik geen vrienden maak.( die uitspraak heb ik ook ergens gelezen)
Omdat hij mij argwanend en verbaasd aankijkt over het lef van mij om zijn opleiding waardeloos te noemen ga ik verder: “De essentie, het GENEZEN van mensen, dat mis ik bij u”.

‘Zo, vijand er bij’.

Ik zal u het verdere heen en weer geouwehoer maar besparen. In de nota staat een link met duidelijke taal waar iedereen die niet  zomaar braaf  ‘ja dokter, nee dokter,  tuurlijk dokter’ zegt, wat aan heeft .
 
Tijd voor een homeopathisch arts want zo ver als ik heb begrepen hebben die wel de essentie van hun vak mee gekregen.