Vanuit huis heb ik uitzicht op de dijk die rond de zeehaven loopt. De asphaltweg is bijna perfect vlak en in de lange bocht helt hij een beetje naar binnen. Een soort weg waar je heerlijk met je autootje overheen kunt scheuren zoals ze dat in Assen doen. In het weekeind kiezen motorrijders vaak voor deze weg. In de verte hoor je ze dan, als een grote zoemende Bij, aankomen en zonder dat je een motor ziet, zien doe je eigenlijk alleen een schim, speert de motor-Bij voorbij.
Je mag er maar vijftig rijden, maar op deze weg rij je heel makkelijk en aangenaam als je zestig rijdt, iets wat heel veel mensen als vanzelf doen.

Zo ook de loodgieter.

Afgelopen week was het mooi lenteweer, niet te warm of koud. Een dag om weg te dromen, een dag waarop je niet kwaad te krijgen bent, een dag om stil van te genieten, om tussen de klaver langs de waterkant te liggen met een grasspriet in je mond.
Op mijn gemak rij ik over de dijk, heel ongemerkt rij ik zestig. In de berm staat een vierwiel aangedreven auto geparkeerd met twee flinke antennes op het dak en een mannetje er in. Ik vermoed al wat dat betekent en terwijl ik voorbij rij, kijk ik bij het vehikel binnen en wordt mij vermoeden bevestigt hoewel het niet werkelijk tot mij doordringt. Met mijn ogen half gesloten tegen het lentezonnetje geef ik zonder nadenken een klein beetje gas bij en vrijwel direct zie ik een flits in mijn spiegel.
Mijn prettige bui is op slag verdwenen, kloot dat ik er ben, welke oen geeft er nou gas als de politie zich verveelt!