Vandaag zag ik Visje voorbij fietsen, 'héé' dacht ik, lang niet gezien dat knaapje.
De buren van een eind verder hebben een jongetje geadopteerd, een aardig joch met een naam die ik alweer vergeten ben, te moeilijk voor mij.

Omdat hij is geadopteerd door de familie Vis noemen we hem Visje, iets wat hij helemaal niet erg vindt. Een paar jaar geleden, hij was een jaar of zes denk ik, stond hij bij de vliet in het water te kijken en ik meende een traan te zien. Naar hem toelopend zag ik twee natte broek pijpen, twee natte sokken en één natte schoen.

"Wat is er Visje?" vroeg ik. Hij wees naar het water waar een schoen dreef.
"Nou wor me moeder boos" zei hij, "Me schoen kwijt en de mouwe famme broek nat".
"zal ik je helpen Visje?" vroeg ik hem. Hij keek mij aan en vroeg: "Hoe dan?"

Het was een mooie dag met veel zon en ik had een werkbroek aan en jollys, plastieke schippersschoenen, nat worden was niet erg. In de vliet stappend zij ik: "Nou kijk, ik pak je schoen", daad bij het woord voegend, "en jij trekt hem weer aan dan gaan we naar jou moeder en dan zeg ik dat jij mij gered hebt uit de vliet en er zelf per ongeluk in gevallen bent."
Een grote grijns verscheen op zijn gezicht en samen zijn we hand in hand naar zijn huis gelopen. Moeder Vis stond even raar te kijken, twee van die natte kerels voor de deur met een verhaal dat ze maar moeilijk geloven kon.
Voor ik weer naar huis liep beloofde ik hem:
"Als de ijscoman komt mag je op mijn kosten een ijsje kopen Visje."

's Avonds komt Visje aan gefietst, met een ijsje in zijn hand.
"Voor jou, famme moeder, moesik geve", om dan vrolijk weer verder te fietsen.

Ik lieg niet zo goed denk ik, ik denk dat moe Vis mij door had.
Maar ze is in ieder geval niet boos geworden op Visje!