De jachthaven waar mijn scheepje ligt is achter het park en achter het openlucht zwembad, aan rivier het Wantij. Oud brood e.d. bewaar ik voor de eenden, meeuwen en tegenwoordig ook voor ‘De Kraaien’.  Kraaien eten veel, zelfs spekblokjes met een groen laagje er op. Laatst nog een rookworst van Unox. Ik vond het smaken naar gekookt karton, al heb ik nooit karton gekookt, maar dat even terzijde. De worst is in stukjes gesneden  aan de kraaien geserveerd die het met smaak verorberden.

Tegenwoordig, nu ze aan mij gewent zijn, komen ze al aangevlogen als ze mijn auto zien naderen. Ze landen dan, al spiedend in mijn richting, in de boomtakken die boven mijn auto hangen…Uit pure blijdschap en voorpret van het eten dat ik breng laten ze wel eens wat vallen, iets wits met wat van grijs. Ik kan daar niet boos om worden, de opwinding is begrijpelijk.

Thuis staat mijn auto voor de deur onder een boom geparkeerd. In die boom huizen vooral dikke duiven en soms een reiger of een olifant.
De olifant heb ik nog niet gezien hoor, maar aan dat wat soms op mijn ruit gekleefd zit kan het niet anders zijn dan een Fant.  Ik denk er hard over om het vehikel ietsje verder te parkeren, u begrijpt wel waarom denk ik. Als de Olifanten tussen 8 en 9  uur in de bomen klimmen om te gaan slapen kan het wel eens zo zijn dat ze, zoekend naar een lekkere slaaphouding, zich draaien en naar beneden vallen.  Ziet u mijn auto al?

Dit zelfde is de reden dat in Afrika er niets en niemand tussen 8 en 9 uur door de wouden en bossen loopt vanwege het olifanten val gevaar. Krokodillen daargelaten, die zijn eigenwijs,  wanen zich onkwetsbaar en lopen toch door bos en lommer in het donker met als resultaat…, u kent deze diersoort?, dat ze tegenwoordig allemaal een brede platte bek hebben. Eigen schuld zeg ik maar.

Ik dwaal af.

Mijn havenbuurman vertelde van de week iets wat ik leuk vond al had hij eerst het idee dat ik er iets mee vandoen had…
Als hij thuis weg gaat fietst hij links of rechts af, al naar gelang of hij brood of groente moet kopen voor ‘vanavond.' Van de week ging hij rechtsaf, voor brood bij de bakker op het plein, Maisbrood, dat vind hij lekker. Met het brood in de fietstas, met de knijpsluiting, links en rechts knijpen en de tas flap is open, gesloten op naar de haven, velo onder het afdak. Na gedane arbeid om een uur of vijf weer huiswaarts. Boot op slot, nog even een lege plastieken zak oprapen om thuis in de bak te gooien, velo pakken en… de tas flap hing los.
“Je staat erbij, kijkt er naar en er bekruipt je een gevoel van ‘hier is iets niet oké “, zei hij. “halfweg naar huis drong het tot mij door…toen al…dat het hele maisbrood weg was. Ik dacht gelijk aan jou” vertelde hij “, maar jij was die dag niet aan boord geweest,  anders had ik verwacht dat je weer een geintje had uitgehaald. Dus alleen ‘De Kraaien’ bleven over als brooddieven.”

Nu heb ik geen fiets, maar wel een tas met zo een knijpsluiting dus ik nam die tas mee ‘voor onderzoek’ zo dat heet. En ja hoor! Binnen 5 minuten was de sluiting los en dat met slechts drie samenwerkende kraaien. Er zat maar één boterham in, er door mij in gedaan voor het geval er ze ook ‘prooi’ kunnen ruiken.

Rest mij nog de vraag hoe drie kraaien in een paar uur tijd een heel  brood kunnen verslinden.

‘De Kraai’ is weer wat in mijn achting gestegen hoewel het natuurlijk niet leuk van ze is om het brood van een 83 jarige te stelen en het zakje laten slingeren, dat hadden ze ook even in de daarvoor bestemde bak kunnen mieteren. Maar toch: Pientere dieren.

Even terug naar die olifanten.
Er liepen er juist een paar langs op hun rode gympies. Ja echt, ze lopen op rode gympies omreden  ze dan niet zo opvallen tussen de aardbeien en tomaatjes in de tuinen van de hobbyboeren langs de dijk. Zo u weet zijn gympies best duur en juist om die reden lopen olifanten in kuddes, dan krijgen ze korting op de gympies.

Ik hoor een trompetter, tijd om te eten en dit vertellen te stoppen.

Later.