Op het schippersinternaat was een regenpijp kapot. Bij de woonkamer aan de pleinkant was iemand tegen de regenpijp gereden met een fiets. Een stukje van ongeveer één meter moest vervangen worden. Drie tegels uit het stoepje lichten, een klein putje graven, specie wegslaan op de aansluiting met het rioolputje en even een nieuw stuk pijp er tussen.

Paultje, al een stuk vlugger dan voorheen, was vol ijver begonnen en stond een nieuw stuk pijp op maat af te zagen toen er binnen een tweetal 'dames' van rond de veertien à vijftien jaar oud voor het raam kwamen staan. Paul draaide zich met het nieuw stuk pijp om en stond oog in oog met de, inmiddels vijf meiden, dat binnen achter het raam een enorm gegiebel en gespring tot gevolg had.

Nu heeft Paul een prachtige  wilde bos blond haar dat eigenlijk niet in model te kammen is, het springt alle kanten op. Hij zou best voor een Viking door kunnen gaan. Ik moet zeggen dat hij er zo best leuk uitziet: Lang, slank, stevig en dan dat haar boven een best knap, vriendelijk gezicht. Ik kan mij voorstellen dat hij hier en daar de aandacht trekt van het andere geslacht.

Ik liep de keuken die aan de woonkamer grenst, binnen om wat water te tappen voor de benodigde specie en hoorde het gekakel en gekwebbel in de kamer eens aan.
"Leuk ventje."
"lekker kontje."
"Een stuk."
En nog een stuk of wat meer opmerkingen klonken achter de deur vandaan. Toen zei een van de meiden: "Net een uitgeplozen end aanlegtros, dat haar van hem. Hoe zou hij heten?"
“Nou, die tros mag mij wel vastleggen!”
“Die andere staat in de keuken." Het hele koor kwam ook de keuken in.
“Hoe heet die jongen met dat haar?” vroegen ze mij.
“Hoe oud is hij?”
“Ze wil bij hem afmeren, meneer”
Giebeldegiebel.
“Ik zal Paul even roepen” zei ik en direct verdwenen de meisjes weer naar het raam in de kamer met weer ( waren ze gestopt? ) een hoop gegiebel en gelach.
“Paul," zei ik weer buiten gekomen tegen hem, “je heb een paar fans, dankzij dat uitgeplozen end aanlegtros van je."
"Oké," zei ik, als antwoord op de blik die hij mij toewierp, “ik zeg niets meer. Je naam heb ik maar niet genoemd loog ik,  ik wist niet of ik dat wel mogt van jou."

Als wij klaar zijn met een klus moeten wij de werkorder, met de gewerkte tijd en het gebruikte materiaal erop genoteerd door de klant laten ondertekenen. Klusje voor Paul vond ik en stuurde hem naar de linker deur naast de keuken. Daar zit, aan het eind van een gang, degene die een beetje toezicht houdt op de jeugdige bewoners/sters. De deur zat op slot wist ik, en op zijn vragende blik riep ik wat luid om de dames  te waarschuwen dat hij er aan kwam: “Dan moet je door de woonkamer”, waarop er direct twee meisjes giebelend de deur openden.
“Kom, dan wijzen wij waar je moet zijn." 
Elk van de meisjes pakte Paul bij een arm en namen hem tussen zich in mee. Paultje kon er niet onderuit en liep, na mij een soort van ‘help' blik te hebben toegeworpen met de meiden mee.

Ik ging ook naar binnen, de keuken in om even stiekem te luisteren en stil om de hoek van de deur te kijken. Wat had hij het benauwd.
“Heet je echt Paul?"
“Mooi haar heb je”.
“Heb je verkering?”
“Heb je een broer?"
“Je bent wel groot, zeg!”
“Waar woon je?”
“Mag ik je haar kammen?”
“Wat is je telefoonnummer?”
“Mag ik vanavond een splits leggen?”
“Hoe vind je mijn nieuwe blouse?”
Dat alles met  heel veel gegiebel en gelach.

Bijna twee meter hoog is Paul, maar hier was hij wat kleiner leek het, en weet U: hij kan blozen als een kroot en stotteren doet hij soms ook.