"Wat ben je stil joh, is er wat gebeurd?" vraag ik Paultje, mijn hulpje, op vrijdagmorgen in de auto..

Ik dacht: De verkering is zeker over.

Paul begon te vertellen:
"Ik moet van Fiona zaterdagavond bij haar thuis, bij haar ouders, komen eten. En ik ken Fiona pas vier weken, en dan al gelijk meeeten!
“Eerst voorstellen natuurlijk, stellen ze allerlei stomme vragen” zegt Paul een gezicht trekkend
"Moet je dan ook je haar kammen?" vraag ik plagend.
"Nee, ik ga zaterdag even naar de kapper" is het antwoord.

‘Oei’, dacht ik toen, die lieve Fiona heeft wel het bevel op zich genomen.
"Niet te kort hoor, dat staat je niet!, waarschuw ik hem.

Paultje is, heb ik al eerder gemerkt, een wat verlegen typ. Ik kan mij dan ook best voorstellen dat hij hier een beetje nerveus over is. Ik ken de moeder van Fiona niet maar Fiona 'eet de kaas van Paul z n brood', zo dat heet. Een goedsul.
Hoe zal moeder zijn!

Maandagmorgen zitten we in de auto onderweg naar leiden.
Zijn haar is een beetje 'bijgeknipt' en hij ziet er wat moe uit, donkere wallen onder de ogen, beslist niet uitgeslapen.
"Hoe was het eten zaterdag, lekker?". Een korte stilte is het gevolg van mijn vraag. Maar na even pauze dan toch een antwoord: "Weet ik niet".

Met een gezicht als een groot vraagteken vraag ik hem hoe dat zo, waarop Paul begint te vertellen: "Ik moest om vier uur komen van Fio.
Ik kom een kwartier te laat. Fio al een beetje aangebrand, kom je binnen staat het hele zooitje je aan te staren.
Eerst voorstellen, handje geven en wat gezeur aanhoren van 'wat ben jij groot!' en meer.
Fio is niet groot maar haar moeder is nog kleiner. Haar vader zegt niet veel, krijgt hij ook geen kans voor. Dat mens is echt een huisvrouwtje, loopt met een doekje rond en moet iedereen verzorgen. Fio is gelukkig heel anders.
Alles is kraakhelder, geen stofje te zien, kleedje op de bank en de leuning, ik durfde amper te gaan zitten. En wat kan dat mens praten zeg, ze ratelt maar door!"
“Zucht”.
"Eerst kregen we thee", vervolgd Paul," en dat mens maar kletsen, ik weet niet meer waarover allemaal, en als ze dan eens wat vroeg kreeg ik geen tijd om antwoord te geven want ze ging alweer door met dat geklep."

Stilte.

Ik, ongeduldig: "En toen!"

"Nou toen vroeg ze of ik nog wat wilde drinken. "Een rum-cola?" vroeg ze er zelf al direct achteraan. Dat had Fio verteld, dat ik dat wel eens dronk”.
"Komt ze uit de keuken terug" vervolgt Paul "met een bierglas vol cola, dacht ik".
"Gaat dat mens tegenover mij zitten en bleef mij maar aankijken en tegen mij aan kletsen.
Ik durfde niks te zeggen want het was goed bedoeld dus nipte ik mijn glas langzaam leeg. Je wilt dan netjes en beleefd blijven want je kent die mensen niet goed. Eindelijk ging ze naar de keuken om het eten te maken, even rust!
Om een uur of zes zegt ze ”drink je glas leeg, dan gaan we aan tafel”
“Het was nog iets minder dan halfvol en ik giet het in een keer naar binnen, zet het glas op het tafeltje, sta op en loop naar de tafel”.
“Ik weet dat ik aan tafel ben gaan zitten maar verder niets meer tot ik wakker werd op de bank met een knetterende koppijn. en dat mens maar ouwehoeren, Fiona ook boos op mij en haar moeder”
”Rum Cola is Cola met een beetje rum en niet, omdat je het andersom zegt, Rum met een beetje Cola, hoorde ik Fiona mopperen tegen dat ku.., haar moeder.

“Toen kreeg ik ook nog een veeg van Fio toen ze naast mij kwam zitten op de bank!”
“Dan zeg je dat toch dat er te veel rum in zit! Dat ga je toch niet opdrinken! Ik zal je thuisbrengen kun je daar je roes uitslapen” zat zij naast mij te foeteren tegen mijn arme kop die er elk moment af kon vallen.

“ Verkering is nu uit dacht ik, maar nee, ze was veel bozer op haar moeder dan op mij.
Ze is de hele zondag bij mij gebleven. Achteraf had ik liever gehad dat ze maar naar huis was gegaan, ze kreeg het onzalige idee om mijn kamer op te ruimen en te stofzuigen.”

“Maar weet je wat ik erger vind? Ik moet nu natuurlijk nog een keer komen eten. Ik heb er al zin in…”

Ik heb hem maandag maar een beetje ontzien, hij zag er werkelijk nog heel beroerd uit.