Zomaar, een mijmering.

We liepen een tijdje terug door de grienden, een waterrijk bos om het kort te zeggen. ‘We’ zijn mijn collega en goede vriend Piet en ik, wij zijn iets over de vijftig, beiden altijd in de bouw en op de kleine klus gewerkt.
Nu zijn we aan het slijten. Dat deden we altijd al maar nu is het echt te merken.
Ik zeg ‘te merken’ want zien doe je het niet direct omdat we geen ‘aandacht doekje’ hebben. Niemand ziet of merkt dat we wat mankeren doordat verband en pleister ontbreekt.
De slijtage zit dieper. We moeten leren omgaan met onze verminderde kracht, kennen doen we alles nog wel maar kunnen: Dat is wat anders.

Een vol in het blad staande door de wind afgebroken gezond ogende, maar van binnen weggerotte hol geworden boom, lag naast het pad waar wij liepen. Ik heb even naar deze omgewaaide boom staan kijken en hem vergeleken met ons.

In de natuur zie je wel eens van die dikke hoge bomen, duidelijk al een paar jaar oud, die er groot en onverwoestbaar bij staan. Van buiten groot, oud en gezond ogend, maar van binnen aan het verzwakken, net als wij aan het slijten door het aantal jaren. Wij zullen op een 'goede' dag de strijd ook op moeten geven. We moeten leren dat we het niet meer kunnen. En dat vind ik nou zo moeilijk. Wat voorheen vanzelfsprekend was kost nu moeite of gaat gewoon niet meer. Nu zijn we aan het slijten, van binnenuit, we kunnen niet zo veel meer. Schouders, knieën en heupen gaan kraken. Bewegen gaat niet meer zo soepel, we worden stram. Een boom zou omvallen en vergaan. Wij kunnen nog wel verder omdat we verzorgd worden in een tehuis voor oude knarren voor we ‘omwaaien’.

Nu is dat omvallen en vergaan van bomen ook niet helemaal waar, ook bomen geven het niet zomaar op. Ze zijn beter toegerust door Moeder natuur dan mensen. Wie oplet ziet toch regelmatig in de natuur zoals de Biesbosch of ander waterrijk gebied een boom, vaak een wilg, omgevallen met een of meerdere takken op de grond die via of door zo een tak verder groeit. Een nieuw leven begint, uitgroeit tot een grote gezonde boom. Ik heb bomen gezien die tweemaal zijn omgevallen en zich weer hebben opgericht.

Wij geven het nog niet op hoor, we gaan nog even door, maar als wij omvallen liggen we voorgoed denk ik.

Hol worden, het is wel wennen.