Vandaag heb ik even op mogen passen op Ids, het zoontje van zes van Harm en Marian.
Ids zat vol overgave te playstation-nen, het lukte niet erg goed, maar dat mocht de pret niet drukken. Hij had het opperbest naar zijn zin. 
Op zeker moment zeg ik:  “Ik moet toch even weg Ids, nog een paar boodschappen doen, ga je even mee?”  Dat wil hij wel. Op zijn verzoek mag hij zijn spel-level nog even afmaken.  Honderduit kletsend over het spel trekt hij zijn schoenen aan en loopt vrolijk mee naar de auto. 

 Waarom hij graag mee gaat begrijpt ik wel. Aan de overkant van ‘mijn’ super in het overdekte winkelcentrum is een grote speelgoedwinkel. Zolang ik werk heb in de super kijkt Ids rond bij al dat prachtige speelgoed.

 Uiteraard is het ventje nog niet uitgekeken als ik na een klein halfuurtje terug kom. Niet erg, want vaak ziet ik nog wel een bekende om een praatje mee te maken. Zo ook nu.

Maar dan vind ik het welletjes en besluit Ids  te gaan zoeken tussen dat speelgoed. Bij het lego moet ik nog even wat enthousiaste verhalen aanhoren van het hoe en wat van al dat moois en wat het kereltje volgende maand allemaal voor zijn verjaardag hebben wil. Uiteindelijk lukt het mij zijn oogjes van het moois los te peuteren en uit dit aardse, hemelse paradijs mee terug naar huis te krijgen.

Onderweg naar het parkeerdak vertelt de knaap, heel serieus en wijsneuzerig,  dat het winkelen met mij veeeel leuker is dan met zijn ouders: “Want weet je Maa’ten, waar pappa en mamma heen gaan is geen speelgoedwinkel. Ze hebben ook nooit een boodschappenb’iefje, ze staan altijd heel lang te kijken en te denken: zullen we dit…, hebben we dat nog?… kijk eens, is dit…wil je geen…Ze weten noooit wat ze hebben willen, dan moet ik altijd maar wachten.”

Na een korte adempauze vervolgt Ids:

“Dat is zo ve’moeiend”

 ………………