Het is al weer twee jaar geleden dat johan Nelleke voor het eerst ontmoette.

Het was winter.

Op het ijs van de vijver in het park zag Johan een meisje dat hem min of meer van streek bracht. Haar verschijning speelde het klaar dat hij zijn ogen niet van haar af kon houden. Hij had zich toen afgevraagd hoe met haar in kontact te komen, iets wat niet makkelijk was want zij reed schaats en hij was lopend met zijn neefje van 5 jaar, het zoontje van zijn oudere zus, om het knaapje schaatsen te leren.

Achteraf viel het nog mee want Nelleke zat met het zelfde probleem. Ze was ervan overtuigd dat iemand op haar lette en na wat ongedwongen in het rond gekeken te  hebben viel  haar oog op die jongen op die haar aandachtig met zijn ogen volgde.

Neef hielp.

Het ventje had een paar kinderschaatsjes onder gebonden gekregen en was met behulp van Johan druk aan het oefenen. Dat maakte het voor Nelleke makkelijker om ‘toevallig’ bijna over het knulletje te struikelen zodat ze min of meer tegen die leuke knul aan viel.

Reeds die winter  kwam van het een het ander, dus na een eerste praatje en elkaar verlegen aanstaren op de bevroren vijver kwam het eerste afspraakje in dat kleine restaurantje op het plein. Na een paar ontmoetingen viel het Nelleke op dat als Johan in haar buurt kwam dat hij zijn sjaal los maakte  of zijn jas open ritste of zelfs zijn jas uittrok. Op haar vraag waarom zei hij: “Ik weet het ook niet, maar ik krijg het altijd warm als ik je zie”. Ze had met een blos zijn arm gepakt en zich dicht tegen hem aangedrukt.

------------------------------------
 
Op een dag waren Ria, Nelleke en Jantine samen naar de film geweest. Het was een romantische film Over lief en leed, trouw en ontrouw. Later, die zelfde avond bij een glaasje, begon Jantine over hoe trouw hun mannen wel niet zouden zijn. Zelf twijfelde ze er niet aan dat haar Guus haar niet trouw zou kunnen zijn, maar hoe verder ze er over doordacht kwam er toch wat twijfel of dat ook werkelijk zo was.

Ria twijfelde absoluut niet aan haar Raymond en dat bleef zo; ook al kwamen haar vriendinnen met ‘ja, maar als…’ en ‘als hij nu eens…’ Ria de Rots’ werd ze die avond gekscherend genoemd, standvastig hield ze haar mening over Raymonds trouw.

Ook Nelleke twijfelde niet.
 ‘Krijgt geen ander hem warm?’ had Ria gevraagd, doelend op het merkwaardige feit dat Johan het alleen warm kreeg als Nelleke in de buurt was. “Nee”, had nelleke zeer beslist geantwoord, haar Johan was de aller liefste en meest trouwe man op aarde. Punt.
 
Toch liet het onderwerp de dames niet helemaal los. Een beetje samenzweerderig werd er van alles bedacht over hoe je er nu achter kon komen of je lief je zou bedriegen, of niet. Na een week kwamen de meiden weer bij elkaar en vertelden Jantine en Ria iets dat ze bedacht hadden, zomaar, voor de lol: Alle drie onherkenbaar vermomt de jongens proberen verleiden. Nelleke zag het eigenlijk niet helemaal zo zitten, maar, oké, ze deed mee.

Als ze nu eens alle drie naar de kapper gingen en hun haar lieten verven, nieuwe en andere, iets overdadiger make-up, en, al zagen die knullen toch nooit dat de meiden iets nieuws aan hadden, nieuwe kleren in de uitverkoop kochten om herkenning van kleding uit te sluiten, en dan samen naar het biljart-café gaan waar de jongen altijd speelden.
"Hoe doen we het dan met onze stemmen?", daar hoor je aan wie wie is bracht Nelleke in de aandacht, Johan zou haar stem er zo uit pikken! Uiteindelijk werden ze het eens dat ze ‘verkouden’ moesten zijn en begonnen maar gelijk ‘verkouden’ te praten.

Het kostte  wat, ook moeite, maar de dames hadden dan ook wat…

Onherkenbaar geworden hadden ze de proef op de som genomen door op de bewuste dag gedriën bij de ouders van Ria thuis te verzamelen. Ze waren daar alle drie al jaren ‘kind aan huis’, dus als moeder ze niet zou herkennen, dan de jongens zeker niet was het idee. Moeder herkende deze verleidelijke, mooi opgemaakte meisjes inderdaad niet, enige uitleg was vereist.

Een beetje nerveus en giebelig stapten de meiden het café binnen. Niet gewend aan zoveel vrouwlijk schoon in de kroeg trokken ze behoorlijk de aandacht van het aanwezige man volk. Ook van Guus, Raymond en Johan.

Het ‘feest’ was, dank zei Johan, eigenlijk al snel voorbij.

Na de dames, die aan de bar op een kruk hadden plaats genomen, even bekeken te hebben trok Johan zijn jasje uit en knoopte het bovense knoopje van zijn overhemd los. Guus, die altijd al wat ‘kat uit de boom kijkerig’ was viel het gelijk op dat Johan het warm kreeg, maar nog voor hij ook maar iets had kunnen zeggen liep Johan al linea recta naar de middelste ‘femina ohlala!’ toe, gaf haar een kus en zei:
”Hoi Nel, leuk dat je even langs komt!”

Later verklaarden Raymond en Guus ook dat ze hun ‘stukken’ gelijk herkend hadden, daar konden ze zich toch echt niet in vergissen, “Zo als jij is er maar één”, verklaarden ze ieder voor zich.

Ze zijn die avond ergens in een niet te duur restaurantje  gaan eten en later naar de film, want, zo zeiden Ray en Guus: “Als je voor het eerst een  meisje tegen komt dat je leuk vind neem je haar mee naar de film en uit eten.”

Geen romantische film deze keer.