Miniatuur: Lachen mag, auteur: maarten54
De laatste tijd ben ik ff lekker bezig zeg, eerst auto’s wassen en nu dit:
Als kind had ik al graag broeken met zakken, veel zakken. En diepe. Alles wat ik op straat vond en interessant vond nam ik mee en omdat ik soms de hele dag niet thuis kwam, hooguit om te eten, stopte ik dat in mijn broekzak. Een potloodje, een touwtje, een dode kikker, knikkers natuurlijk en…verzin maar, ik nam het mee.
Dat is iets wat ik nog steeds heb: Grote zakken en het liefst veel. Tegenwoordig is daar gemakkelijk aan te komen want het is mode geloof ik, vooral wandelaars hebben zulke lekkere ruime broeken met zakken. Ik ook.
Nu heb ik er één broek bij, mijn lievelings broek nog wel, die ook veel zakken heeft, maar de ‘normale’ zakken waar je zo lekker op je gemak je handen in kunt steken zijn niet goed. Als ik zit dan rollen kleine dingen zo als mijn geluk-steen, pasmunt, zakmes en ook auto sleutel er uit. Dat komt omdat de bodem rond is, de onder-achterkant van de zak is rond. Waardeloos.
Ik zorg min of meer ook voor mijn vader die inmiddels 93 is en steeds meer aandacht nodig heeft. Niet dat hij dement word of zo, maar gewoon omdat hij ouder wordt. Lichamelijk gaat het hem nog verrassend goed, regelmatig gaan we wandelen tot in Tirol, Oostenrijk toe. Soms, hier in de buurt hebben we alles wel al gehad, gaan we naar... ergens, zo als laatst.
Mooi weer en zin in een wandel: ‘Kom pa, we gaan naar Limburg, Herkenbosch of Schinveld, zeg het maar.’
Zo gezegd is ook zo gedaan, twee uur heen rijden, een wandeling van vier uur of wel een km of 15 en weer twee uur terug rijden. Bij aankomst een bak koffie in het bezoekerscentrum en na de wandel een koele pils en een hapje eten hoort er natuurlijk bij. Eten in het bezoekerscentrum is eten in een soort veredelde snackbar, maar het jonge, zeer sociaal zijnde personeel is zeer prettig in de omgang en een fooi waard. Na de maaltijd met ijs na is het weer tijd om huiswaarts te keren.
De reis verloopt voorspoedig met slechts bij Eindhoven, zoals ik gewoon ben, een file en langzaam rijden. Vader zet ik moe en voldaan thuis af waarna ik, ook moe, huiswaarts keer, zeven kilometer terug.
Thuis gekomen kan ik mijn sleutels niet vinden; auto doorzoeken, op de deuren kijken of ik ze wellicht in het slot heb laten zitten. Nee dus. Terug naar vader want heel misschien heb ik ze daar neergelegd toen ik nog even naar binnen ging voor een bezoek aan het toilet.
Ook nee.
Terug naar huis en met de ladder het bijkeuken dak op om via de slaapkamerdeur binnen zien te geraken. Normaal staat de deur op een kier, vast gehouden door een simpele ouderwetse haak. Vandaag niet. Ik was vergeten dat ik hem op een kleine kier had gezet, in verband met evt. wind die opgegeven was, met de raamboompjes die je van binnen kunt vergrendelen om eventuele krakelingen buiten te houden. Jammer. Het zolderraam in de achtergevel dan maar proberen. Ladder op het dak gehesen en hop, klimmen maar. Helaas, het raampje is te klein voor mijn postuur.
Daar sta je dan...
Ik ben wel eens op vakantie gegaan in Duitsland en kon op een avond het hotel niet meer vinden, kon mij de naam niet herinneren…balen. Na een nacht in de auto slapen ben ik alle hotels langs gereden…het was de laatste. Sinds die tijd vat ik twee kaartjes van de balie met naam en adres van de slaapgelegenheid, een in mijn zak en een in de auto om maar vooral te voorkomen wat is voorgekomen: Hotel kwijt. Ook heb ik sindsdien nog een voorzorg genomen zodat ik thuis altijd binnen kan geraken: Een reserve huissleutel in mijn knip…
Vergeten!
Op het WWW gezocht naar het telefoonnummer van het bezoekerscentrum in Herkenbosch en gelijk geconstateerd dat dat morgen na tien uur 's morgens weer geopend zou zijn. Ik bedenk nog dat als de sleutelbos ergens in het bos uit mijn zak zijn gevallen, ergens bij een bankje of bij die oude gevallen boom, ik ze wel kan vergeten hoewel ik gek genoeg ben om de ronde nog een keer te lopen op zoek naar.
Kort na tien bel ik en krijg dezelfde vriendelijke jongeman aan de lijn. Ja, mijn sleutels liggen onder ‘mijn’ stoel. “Dan kom ik ze nu meteen halen” roep ik verheugt in mijn 06. Ruim twee uur later, er stond file bij Eindhoven, stap ik binnen, bestel eerst een kop koffie en vraag dan om mijn sleutels. Gespeeld bestraffend zegt de knaap: “U zou er toch gelijk aankomen, maar u hebt er nogal de tijd voor genomen.”
“Ik kom uit Dordrecht dat is, met file, twee uur en een half rijden”, hij kijkt mij verbaasd aan en zegt:
“Dan had ik nieuwe sleutels laten maken, veel goedkoper denk ik.”
“klopt, maar om sleutels bij te laten maken heb je een voorbeeld nodig, leg ik uit, en bovendien, het klinkt wellicht raar, heb ik deze simpele sleutelring van minder dan een, gulden-stuiver al meer dan 45 jaar in mijn zak, ik ben er een beetje aangehecht, snap je?”
De koffie kreeg ik cadeau en ook deze dag was gevuld. Wat een druk leven heb ik toch…
Als kind had ik al graag broeken met zakken, veel zakken. En diepe. Alles wat ik op straat vond en interessant vond nam ik mee en omdat ik soms de hele dag niet thuis kwam, hooguit om te eten, stopte ik dat in mijn broekzak. Een potloodje, een touwtje, een dode kikker, knikkers natuurlijk en…verzin maar, ik nam het mee.
Dat is iets wat ik nog steeds heb: Grote zakken en het liefst veel. Tegenwoordig is daar gemakkelijk aan te komen want het is mode geloof ik, vooral wandelaars hebben zulke lekkere ruime broeken met zakken. Ik ook.
Nu heb ik er één broek bij, mijn lievelings broek nog wel, die ook veel zakken heeft, maar de ‘normale’ zakken waar je zo lekker op je gemak je handen in kunt steken zijn niet goed. Als ik zit dan rollen kleine dingen zo als mijn geluk-steen, pasmunt, zakmes en ook auto sleutel er uit. Dat komt omdat de bodem rond is, de onder-achterkant van de zak is rond. Waardeloos.
Ik zorg min of meer ook voor mijn vader die inmiddels 93 is en steeds meer aandacht nodig heeft. Niet dat hij dement word of zo, maar gewoon omdat hij ouder wordt. Lichamelijk gaat het hem nog verrassend goed, regelmatig gaan we wandelen tot in Tirol, Oostenrijk toe. Soms, hier in de buurt hebben we alles wel al gehad, gaan we naar... ergens, zo als laatst.
Mooi weer en zin in een wandel: ‘Kom pa, we gaan naar Limburg, Herkenbosch of Schinveld, zeg het maar.’
Zo gezegd is ook zo gedaan, twee uur heen rijden, een wandeling van vier uur of wel een km of 15 en weer twee uur terug rijden. Bij aankomst een bak koffie in het bezoekerscentrum en na de wandel een koele pils en een hapje eten hoort er natuurlijk bij. Eten in het bezoekerscentrum is eten in een soort veredelde snackbar, maar het jonge, zeer sociaal zijnde personeel is zeer prettig in de omgang en een fooi waard. Na de maaltijd met ijs na is het weer tijd om huiswaarts te keren.
De reis verloopt voorspoedig met slechts bij Eindhoven, zoals ik gewoon ben, een file en langzaam rijden. Vader zet ik moe en voldaan thuis af waarna ik, ook moe, huiswaarts keer, zeven kilometer terug.
Thuis gekomen kan ik mijn sleutels niet vinden; auto doorzoeken, op de deuren kijken of ik ze wellicht in het slot heb laten zitten. Nee dus. Terug naar vader want heel misschien heb ik ze daar neergelegd toen ik nog even naar binnen ging voor een bezoek aan het toilet.
Ook nee.
Terug naar huis en met de ladder het bijkeuken dak op om via de slaapkamerdeur binnen zien te geraken. Normaal staat de deur op een kier, vast gehouden door een simpele ouderwetse haak. Vandaag niet. Ik was vergeten dat ik hem op een kleine kier had gezet, in verband met evt. wind die opgegeven was, met de raamboompjes die je van binnen kunt vergrendelen om eventuele krakelingen buiten te houden. Jammer. Het zolderraam in de achtergevel dan maar proberen. Ladder op het dak gehesen en hop, klimmen maar. Helaas, het raampje is te klein voor mijn postuur.
Daar sta je dan...
Ik ben wel eens op vakantie gegaan in Duitsland en kon op een avond het hotel niet meer vinden, kon mij de naam niet herinneren…balen. Na een nacht in de auto slapen ben ik alle hotels langs gereden…het was de laatste. Sinds die tijd vat ik twee kaartjes van de balie met naam en adres van de slaapgelegenheid, een in mijn zak en een in de auto om maar vooral te voorkomen wat is voorgekomen: Hotel kwijt. Ook heb ik sindsdien nog een voorzorg genomen zodat ik thuis altijd binnen kan geraken: Een reserve huissleutel in mijn knip…
Vergeten!
Op het WWW gezocht naar het telefoonnummer van het bezoekerscentrum in Herkenbosch en gelijk geconstateerd dat dat morgen na tien uur 's morgens weer geopend zou zijn. Ik bedenk nog dat als de sleutelbos ergens in het bos uit mijn zak zijn gevallen, ergens bij een bankje of bij die oude gevallen boom, ik ze wel kan vergeten hoewel ik gek genoeg ben om de ronde nog een keer te lopen op zoek naar.
Kort na tien bel ik en krijg dezelfde vriendelijke jongeman aan de lijn. Ja, mijn sleutels liggen onder ‘mijn’ stoel. “Dan kom ik ze nu meteen halen” roep ik verheugt in mijn 06. Ruim twee uur later, er stond file bij Eindhoven, stap ik binnen, bestel eerst een kop koffie en vraag dan om mijn sleutels. Gespeeld bestraffend zegt de knaap: “U zou er toch gelijk aankomen, maar u hebt er nogal de tijd voor genomen.”
“Ik kom uit Dordrecht dat is, met file, twee uur en een half rijden”, hij kijkt mij verbaasd aan en zegt:
“Dan had ik nieuwe sleutels laten maken, veel goedkoper denk ik.”
“klopt, maar om sleutels bij te laten maken heb je een voorbeeld nodig, leg ik uit, en bovendien, het klinkt wellicht raar, heb ik deze simpele sleutelring van minder dan een, gulden-stuiver al meer dan 45 jaar in mijn zak, ik ben er een beetje aangehecht, snap je?”
De koffie kreeg ik cadeau en ook deze dag was gevuld. Wat een druk leven heb ik toch…