In mijn slaapkamer heb ik een deur, twee deuren om precies te zijn. Een deur om in de kamer te komen en een deur om vanuit de slaapkamer op het dakterras boven de bijkeuken te komen. Deze deur is voorzien van twee moderne 'knippen', raamboompjes heten die dingen, twee van die handgrepen, net als op een deur, die je een kwartslag draait en dan is de boel vergrendeld. Er zitten twee standen op, stand een is deur dicht en stand twee is deur op een kier. Dat kiertje vond ik wat klein, van mij mag het vriezen op mijn slaapkamer, dus heb ik de deur voorzien van een haak. Heel gewoon, een oog met een lange haak die je in de deurpost draait en een oog dat je in de deur draait waar de haak in valt, zodat de deur tot een vijftien centimeter open gezet kan worden. Heel simpel en het kost geen drol.

De haak was gemonteerd en op een avond zat ik beneden in de woonkamer. Ik vond de buren maar een herrie maken: het was net of het hele gezin, toen bestaande uit vijf personen, zo vaak mogelijk door een deur moest om die dan dicht te laten vallen met een toch wel redelijke klap. Niet echt storend, dus heb ik er ook niets van gezegd.

Ongeregeld en onregelmatig werd er met die deur geslagen, zelfs als de buren niet thuis waren en dat vond ik raar. Ook was het raar dat ik, als ik boven was, het geluid niet hoorde. Na lang zoeken, het duurt soms lang voor je iets simpels ‘ziet’ of ontdekt, bleek het aan de speling van haak en oog te liggen dat alleen te horen was als de deur stond te klapperen op de wind. Dat kleine beetje speling hoorde ik boven in de slaapkamer bijna niet en het stoorde mij ook niet. Eindelijk wetend wat dat geluid was, heb ik het zo gelaten: ik lag er toch niet wakker van.

Nu, twee jaar later, heb ik nieuwe  buren. Beste mensen die het huis vol ijver verbouwen en dus het nodige kabaal maken. Kabaal dat ik niet vind storen, het hoort min of meer bij het leven. Zo lang het maar geen radio is waar de hele buurt van mee kan 'genieten', want daar heb ik een pesthekel aan. Na twee maanden hakken, breken en timmeren, zijn ze er ingetrokken en slapen er nu, althans...dat dacht ik.

"Maarten, heb jij ook zo'n last van die geit? Volgens mij is het dier verkouden, want de hele nacht door hoor ik hem zo'n raar piepend geluid maken. We doen geen oog dicht!"
Ik ontken ook maar de minste last van de achterbuur zijn twee geiten te hebben. Lieve, heel rustige dieren. Ik zeg tegen Theo van een ongestoorde nachtrust te genieten.
"Zou het kunnen zijn dat ik snurk, Theo? Ik hoor van anderen dat ik dat heel goed kan”.
Theo ontkent dat het op snurken lijkt.
"Totaal niet, echt, jij bent het niet. Het is geen gesnurk, het is echt een geit."

'S avonds in bed lig ik over de 'geit' te denken. Raar verhaal, want in de veertien jaar dat ik hier woon heb ik nooit 's nachts last gehad van welke geit ook en ook van de schapen aan de overkant niet.

 In slaap vallen lukt niet makkelijk, want ik wacht tot ik een geit hoor mekkeren, een geluid dat uit blijft. Wel een ander geluid trekt mijn aandacht: Mijn haak. Het ding zit er nu een jaar of acht, waarvan het de laatste twee jaar piept. Vraag niet waarom, want ik weet het niet, maar hij piept en hij piept altijd als het wat waait, zomer en winter, want de deur staat altijd op de haak. Mij valt het niet op, maar het zal iets met akoestiek te maken hebben dat de buren een ander geluid horen dan haakgepiep.

Vandaag kwam Theo naar mij toe en zei: "Vannacht was die geit stil, tot twaalf uur hoorde ik hem en toen niet meer".
"Dat kan,"  antwoord ik, "ik heb de geit op de knip gedaan en toen was hij stil. Vanavond zal ik een stukje plastiek slang om de geit heen doen, dan is ie voor altijd stil. Ik moet gaan, ik ben al laat, dag dag."
Snel stap ik in mijn autootje, steek mijn hand op als groet en rij weg, een verbaasde Theo achterlatend.

Ik denk dat Theo vannacht geen oog dicht doet. Hij zal zich afvragen wat er met die geit is gebeurd en ondertussen blijven luisteren of het dier echt stil is.