Raymond en Ria 2
Raymond en Ria zijn alweer een paar maanden samen, nou ja, samen… Ze kunnen het erg goed met elkaar vinden sinds hun vakantie in Spanje met Johan, Nelleke, Guus en Jantine.
Ieder woont nog in zijn eigen huisje, hoewel het regelmatig voorkomt dat er soms een hele week een van de twee woningen ‘onbewoond’ is. Veel doen ze gezamenlijk en ze maken zelfs al voorzichtig plannen voor de toekomst. Ze begrijpen elkaar en voelen elkaar goed aan. Erg goed...
Alleen de moeder van Ria is een beetje argwanend tegenover haar nieuwe schoonzoon. Het waarom is niet echt duidelijk, wellicht is ze bang haar dochter kwijt te raken en/of neemt ze haar dochter te veel in bescherming. Over van alles heeft ze Ray uit zitten horen: over wat voor werk hij doet, welke opleiding hij heeft gehad, hoeveel vriendinnen hij gehad heeft en zelfs durfde ze te vragen hoeveel hij verdiende.
De vader van Ria kan het met zijn schoonzoon zeer goed vinden, heeft nergens een probleem mee, mede doordat hij in Ray een biljartpartner van formaat heeft gevonden. Hij heeft aan het uithoren van zijn vrouw ook een eind gemaakt door haar, privé, éénmaal luid en duidelijk te vertellen dat ze nu maar eens op moet houden, Ria is tenslotte volwassen en goed in staat haar eigen boontjes te doppen.
Maar de laatste tijd is schoonmoe toch wat bijgedraaid, spreekt ze tegen ieder die het wil horen alleen lof over Raymond. Dat is gekomen doordat het verse koppel op haar verjaardag heeft bewezen elkaar te kunnen ‘lezen’, zo ze dat noemt.
Uiteraard waren Guus, Johan , Nelleke en Jantiene ook aanwezig op haar verjaardag, de meiden kennen elkaar tenslotte al vanaf de lagere school. Ook een paar ooms en tantes met aanhang waren er en natuurlijk de zus van Ria met haar vrijer waren op deze feestdag aanwezig.
“Ria is voor mij als een open boek,” beweerde Ray, “als ze ergens aan denkt, weet ik waaraan ze denkt. We zitten op dezelfde golflengte, nog in de beginfase, maar ik denk dat dat alleen maar versterkt zal worden, dat we steeds meer één zullen zijn.”
“Oh?” had schoonmoe gezegd, “Vertel eens, hoe doen jullie dan?”
“Nou”, begon Ray te vertellen, “laat ik zeggen: wij zijn een beetje paranormaal begaafd, telepathisch zo als dat genoemd word. Als Ria iets in gedachten heeft kan ik raden wat, beter gezegd: haar gedachten lezen. Om te bewijzen dat ik geen jok sta te verkopen zal Ria iets in gedachten nemen, het op een briefje schrijven en het briefje aan u geven.”
Iedereen was stil, zelfs Nelleke was een en al aandacht en oplettendheid om wat er komen ging.
Ria schreef iets op en gaf het schrijven aan haar moeder die het aandachtig las en in haar zak stopte. “Ho!” riep Nel “ik wil ook weten wat erop staat!” Het briefje ging de kamer rond en eindigde weer in de zak van moe.
“is het de tafel?” vroeg Ria aan Ray.
“Nee” was het antwoord
“is het de vaas?”
“Nee”
“De schoenen van Nel?”
“Nee”
“Is het de koektrommel? ”
“Ja”
Moeder was er stil van, ze begreep het niet. Alle anderen begonnen te gissen over hoe ze het deden. Het zou een afgesproken teken kunnen zijn, of…er werd nog veel meer bedacht, maar alles met een negatief hoofdschudden. Het enige duidelijke antwoord was een zeer beslist uitgesproken: “Telepathie” ; en een geheimzinnig kijken van het koppeltje.
“Als Ria eens op de gang gaat staan, kunnen jullie het dan ook?” vroeg een oom.
“Natuurlijk” zei Ria, “het is telepathie, dus dat kan.”
“Ik ga op de gang staan, Ray schrijft wat op en laat het jullie zien.”
Weer ging het briefje de kamer rond, iedereen zweeg om maar vooral niets te kunnen verklikken.
Ray begon:
“Is het…” en weer werd er van alles genoemd, net zo lang tot Ria ”ja” zei. Weer was het raden hoe ze het toch deden, met weer als enig antwoord: ”Telepathie.”
Er werd weer gewoon gekletst over de koeien die gekalfd hadden, over …, over van alles zoals dat op een jaardag gebruikelijk is.
Het telepathie gebeuren liet Nelleke toch niet los, nieuwsgierig als ze was wilde ze het naadje van de kous weten.
“Als Ray nu eens buiten gaat staan en jij binnen, lukt het dan ook?” vroeg ze met een slimme blik in haar glimmende ogen.
“Natuurlijk, telepathie houdt niet op bij de deur”, verklaarde Ray met pretogen om de nieuwsgierigheid van Nel.
Er werd besloten dat Ray aan de overkant bij het hek van de wei zou gaan staan, samen met Johan die de gevraagde woorden via zijn telefoon door zou geven aan Ray en het antwoord, ja of nee, door zou geven. Om vals spelen te voorkomen mocht ook Johan het juiste voorwerp niet weten. Ria werd in het toilet gezet om er maar vooral zeker van te zijn dat er niet ‘vals’ gespeeld kon worden
“is het de klok?”
“nee”
“Is het de jurk van Jantine?”
“nee”
“Is het de kachel?”
“Nee”
“Is het de snor van pa?”
“nee.”
“Is het het huisnummer?”
“Ja, het is het nummer 30.”
Het klopte en schoonmoeder was er nu helemaal van overtuigd dat haar dochter de juiste man had gevonden. Bij het weggaan kreeg Ray zomaar, heel spontaan, een dikke kus op zijn wang.
Tot op heden weet nog niemand hoe die twee het flikken. Geen mens, behalve moeder, die dan weer wel: Telepathie.
Als je Ria of Raymond wat vraagt, lachen ze een beetje geheimzinnig en zwijgen.
“Twee peultjes in een dop hebben geen geheim voor elkaar” aldus Nelleke, “maar…: Hoe dan!?”
Ieder woont nog in zijn eigen huisje, hoewel het regelmatig voorkomt dat er soms een hele week een van de twee woningen ‘onbewoond’ is. Veel doen ze gezamenlijk en ze maken zelfs al voorzichtig plannen voor de toekomst. Ze begrijpen elkaar en voelen elkaar goed aan. Erg goed...
Alleen de moeder van Ria is een beetje argwanend tegenover haar nieuwe schoonzoon. Het waarom is niet echt duidelijk, wellicht is ze bang haar dochter kwijt te raken en/of neemt ze haar dochter te veel in bescherming. Over van alles heeft ze Ray uit zitten horen: over wat voor werk hij doet, welke opleiding hij heeft gehad, hoeveel vriendinnen hij gehad heeft en zelfs durfde ze te vragen hoeveel hij verdiende.
De vader van Ria kan het met zijn schoonzoon zeer goed vinden, heeft nergens een probleem mee, mede doordat hij in Ray een biljartpartner van formaat heeft gevonden. Hij heeft aan het uithoren van zijn vrouw ook een eind gemaakt door haar, privé, éénmaal luid en duidelijk te vertellen dat ze nu maar eens op moet houden, Ria is tenslotte volwassen en goed in staat haar eigen boontjes te doppen.
Maar de laatste tijd is schoonmoe toch wat bijgedraaid, spreekt ze tegen ieder die het wil horen alleen lof over Raymond. Dat is gekomen doordat het verse koppel op haar verjaardag heeft bewezen elkaar te kunnen ‘lezen’, zo ze dat noemt.
Uiteraard waren Guus, Johan , Nelleke en Jantiene ook aanwezig op haar verjaardag, de meiden kennen elkaar tenslotte al vanaf de lagere school. Ook een paar ooms en tantes met aanhang waren er en natuurlijk de zus van Ria met haar vrijer waren op deze feestdag aanwezig.
“Ria is voor mij als een open boek,” beweerde Ray, “als ze ergens aan denkt, weet ik waaraan ze denkt. We zitten op dezelfde golflengte, nog in de beginfase, maar ik denk dat dat alleen maar versterkt zal worden, dat we steeds meer één zullen zijn.”
“Oh?” had schoonmoe gezegd, “Vertel eens, hoe doen jullie dan?”
“Nou”, begon Ray te vertellen, “laat ik zeggen: wij zijn een beetje paranormaal begaafd, telepathisch zo als dat genoemd word. Als Ria iets in gedachten heeft kan ik raden wat, beter gezegd: haar gedachten lezen. Om te bewijzen dat ik geen jok sta te verkopen zal Ria iets in gedachten nemen, het op een briefje schrijven en het briefje aan u geven.”
Iedereen was stil, zelfs Nelleke was een en al aandacht en oplettendheid om wat er komen ging.
Ria schreef iets op en gaf het schrijven aan haar moeder die het aandachtig las en in haar zak stopte. “Ho!” riep Nel “ik wil ook weten wat erop staat!” Het briefje ging de kamer rond en eindigde weer in de zak van moe.
“is het de tafel?” vroeg Ria aan Ray.
“Nee” was het antwoord
“is het de vaas?”
“Nee”
“De schoenen van Nel?”
“Nee”
“Is het de koektrommel? ”
“Ja”
Moeder was er stil van, ze begreep het niet. Alle anderen begonnen te gissen over hoe ze het deden. Het zou een afgesproken teken kunnen zijn, of…er werd nog veel meer bedacht, maar alles met een negatief hoofdschudden. Het enige duidelijke antwoord was een zeer beslist uitgesproken: “Telepathie” ; en een geheimzinnig kijken van het koppeltje.
“Als Ria eens op de gang gaat staan, kunnen jullie het dan ook?” vroeg een oom.
“Natuurlijk” zei Ria, “het is telepathie, dus dat kan.”
“Ik ga op de gang staan, Ray schrijft wat op en laat het jullie zien.”
Weer ging het briefje de kamer rond, iedereen zweeg om maar vooral niets te kunnen verklikken.
Ray begon:
“Is het…” en weer werd er van alles genoemd, net zo lang tot Ria ”ja” zei. Weer was het raden hoe ze het toch deden, met weer als enig antwoord: ”Telepathie.”
Er werd weer gewoon gekletst over de koeien die gekalfd hadden, over …, over van alles zoals dat op een jaardag gebruikelijk is.
Het telepathie gebeuren liet Nelleke toch niet los, nieuwsgierig als ze was wilde ze het naadje van de kous weten.
“Als Ray nu eens buiten gaat staan en jij binnen, lukt het dan ook?” vroeg ze met een slimme blik in haar glimmende ogen.
“Natuurlijk, telepathie houdt niet op bij de deur”, verklaarde Ray met pretogen om de nieuwsgierigheid van Nel.
Er werd besloten dat Ray aan de overkant bij het hek van de wei zou gaan staan, samen met Johan die de gevraagde woorden via zijn telefoon door zou geven aan Ray en het antwoord, ja of nee, door zou geven. Om vals spelen te voorkomen mocht ook Johan het juiste voorwerp niet weten. Ria werd in het toilet gezet om er maar vooral zeker van te zijn dat er niet ‘vals’ gespeeld kon worden
“is het de klok?”
“nee”
“Is het de jurk van Jantine?”
“nee”
“Is het de kachel?”
“Nee”
“Is het de snor van pa?”
“nee.”
“Is het het huisnummer?”
“Ja, het is het nummer 30.”
Het klopte en schoonmoeder was er nu helemaal van overtuigd dat haar dochter de juiste man had gevonden. Bij het weggaan kreeg Ray zomaar, heel spontaan, een dikke kus op zijn wang.
Tot op heden weet nog niemand hoe die twee het flikken. Geen mens, behalve moeder, die dan weer wel: Telepathie.
Als je Ria of Raymond wat vraagt, lachen ze een beetje geheimzinnig en zwijgen.
“Twee peultjes in een dop hebben geen geheim voor elkaar” aldus Nelleke, “maar…: Hoe dan!?”